The Square Keys (NL) Blues SR&BC Stekene (01-06-2018) reporter & photo credits: Marcel info club: SR&BC Stekene info band: The Square Keys © Rootsville 2018

Het zijn bezige bijen, de mensen van Stekene. Hun geslaagde 4de editie van het jaarlijkse festival is nog maar net achter de rug en al onmiddellijk staan ze paraat voor één van hun gekende vrijdagavond optredens in het kader van het Bluescafé .
Gezien we toch wat tijd hadden, zakten we dus af naar het bekende Willy’s Place in het industrieterrein van Stekene voor het optreden van The Square Keys. Een Nederlands duo, of trio zoals je zelf wilt, die helemaal vanuit Nijmegen naar onze contreien waren afgezakt. Voor mij totaal onbekend, maar daarvoor niet onbemind. Jammer genoeg was er deze keer niet zoveel volk komen opdagen, niet getreurd, de boys lieten het niet aan hun hart komen.

We mochten ons verwachten aan "rauwe old-school boogieblues in variërende vormen." Hun motto is "Wij doen het zelf!". Ze bouwen zelf instrumenten, hun eigen website, ze maken hun eigen artwork en opnames. Gijs Jacobs zingt en speelt voetdrum terwijl hij op zijn zelfgebouwde gitaar met dubbele hals speelt. Sraar Schoth speelt bas en geeft de sound een solide ruggengraat. Ze hebben wel een setlist maar die wordt al zeker niet op de voet gevolgd konden we merken. Ze spelen nummers aan elkaar en door elkaar, ze gooien op subtiele wijze het ritme om en verwerken graag alles tot een mix van verschillende stijlen. Leuke ingrediënten voor een speelse en verrassend ooptreden. Buiten dat, hebben ze ook nog iets speciaals in hun concept, namelijk: Maikel Verkoelen. Maikel is hun live-kunstenaar. Hij zuigt de atmosfeer, de setting, de bezoekers en het moment in zich op en maakt hier tekeningen van op viltjes die hij uitdeelt aan het publiek. Heel gewoon bij een optreden kan je dat dus niet noemen een eerlijk gezegd vond ik het wel iets hebben. Ik heb trouwens twee fijne kunstwerkjes van mezelf in ontvangst mogen nemen, wie weet is dat binnen 100 jaar geld waard, you never know.

Het duo speelt zompige blues en boogie en hoewel Gijs beschikt over een zeer warme en aangename stem, klinkt zijn gitaarspel rauw, in de stijl van R.L. Burnside of Junior Kimbrough. We kregen eerst een trage versie voorgeschoteld van ‘You Got To Move’ zo’n beetje in de stijl van Mississippi Fred McDowell. Bij het derde nummer gingen Gijs zijn schoenen en sokken uit, wegens te warm, en kon hij beter de percussie bedienen dat bestaat uit een hi-hat, een omgekeerde metalen bak voor de bas en een klein wasbord dat beroerd wordt door een borsteltje. Ondertussen worden op het podium , door Maikel, volop tekeningen gemaakt van de aanwezigen waarna de viltjes in de zaal worden gegooid.

De hele avond kregen we een mix van eigen nummers als ‘Scumbag’, ‘Shyria’, ‘Let Me Be’ of ‘Lost’, met een perfecte overgang naar eigenzinnige covers zoals ‘Kiss’ van Prince , ‘Whole Lotta Rosie’ van AC/DC , de perfect door elkaar gehaalde ‘Hit The Road Jack’ en ‘Stray Cat Strut’ of ‘Rockin Robin’ van Bobby Day een klassieker uit 1958. Tussendoor kregen we een streepje Seasick Steve, hypnotiserende boogie en huilende slide. Het geheel steeds overgoten door een sausje van eigen ingrediënten. Buiten een klein dipje halverwege de gig vond ik dit een bijzonder aangenaam optreden. Jammer dat het publiek pas wakker werd op het einde van de show, als het tijd werd om bissers te vragen. Zonder veel animo weliswaar (het publiek bedoel ik wel), maar de Keys waren zo vriendelijk om ons toch op een extraatje te trakteren met een repeat van ‘You Go To Move’ deze keer echter op de cigarbox-gitaar.

Geen wereldschokkend optreden, want daarvoor vind ik dat er te weinig respons vanuit de zaal kwam, maar aangenaam genoeg om er een leuke avond van te maken, en dat was het ook.

Marcel